Te perplex om te handelen

Uiterlijk kalm, maar innerlijk druk, probeer ik te bedenken wat mijn volgende actie zal zijn. Er komt niks in mij op. Ik ben zo perplex dat ik blanco ben. Kom op El, spreek ik mijzelf stilletjes toe, je moet hier iets mee. Dit kan je niet zomaar voorbij laten gaan. En snel een beetje, anders is het ook zo “mosterd na de maaltijd” achtig. Bovendien weet ik ook vanuit mijn werk dat wanneer je te lang wacht, het totaal geen nut meer heeft. 

Tien minuten geleden …

We hebben op tijd geluncht en de meiden en ik zijn boven voor het middagdutje. Eerst handen wassen, tanden poetsen, schone luier, plas op de wc en zo verder. Alles wat moet gebeuren voordat ze naar bed gaan. Eva en ik doen Saar samen in bed om daarna Eva in bed te doen. Kus voor Saar, muziekje aan en normaal gesproken doet Eva de deur van de slaapkamer dicht.

Normaal gesproken …

Alleen ben ik er even met mijn hoofd niet bij en ik sluit achteloos de deur achter mij. Vol verbazing kijk ik naar Eva die zich al huilend op de grond stort. Maar niet van verdriet of tenminste niet alleen van verdriet. Ik zie iets wat ze nog niet eerder heeft laten zien. Ze is woest en heel even denk ik: Ze is kwaad genoeg om te bijten. Terwijl ik heel kalm sorry zeg voor het dichtdoen van de deur en dat zij dat de volgende keer weer mag doen, pak ik haar op. Direct daarna voel ik haar tanden in mijn schouder.

‘AU!’ schreeuw ik. ‘Ben jij nou betoeterd!’ breng ik uit. Maar dan, dan valt het stil. Uiterlijk, innerlijk niet.
Wat moet ik doen!?
Straffen? Boos worden? Kalm blijven? Zeggen dat het zeer doet? Sodeju dat is wel duidelijk, de tanden staan erin! Terugbijten! Of toch niet? Dat is nu wel wat laat om nu nog terug te bijten. En helpt dat echt wel? Ze zal het daarna vast niet nog eens doen, maar nee ik doe het niet. Het enige wat ik uiteindelijk doe is krachtig zeggen dat het heel veel pijn doet en dat ze dat NOOIT meer mag doen. Met een vluchtige kus leg ik haar in bed. Ik te verbijsterd om nog meer te zeggen en zij onder de indruk om überhaupt iets te zeggen.

Mijn lieve meisje, zo boos dat ze bijt.