‘Wie is je zorgverzekering?’

Iedereen is thuis. De kinderen spelen individueel, mijn vriend zit aan tafel en ik sta in de keuken. Dan horen we een luide bonk, gevolgd door gehuil. Eva. Dan weten we: dat ging hard.

Mijn vriend is als eerste bij haar en bekijkt de schade. Een flinke buil op haar voorhoofd. Waar ze dacht dat het kussen lag, lag het er toch niet en bleken de plavuizen dichterbij dan gedacht. Dat geeft een klap en een buil. Ik kijk even mee naar de schade en constateer dat ze dit prima samen kunnen oplossen met een knuffel  en een zalfje.

Mijn vriend is voorzichtiger, hoor ik als ik in de keuken sta.

Hij: ‘Weet je nog hoe je heet?’
Zij: ‘Eva.’
Hij: ‘Hoe heet je zusje?’
Zij: ‘Saar.’

Hij: ‘Wie is je zorgverzekering?’
Zij: ‘Mama.’

Ik lach in de keuken, om zijn vragen, om haar laatste antwoord. Ik geniet. Hij gaat nog even door.

Tijdens het koelen vraagt hij aan Eva:

‘Kan je tot 900 tellen?’

Ze kijkt hem verbaasd aan en als ze mij horen lachen in de keuken, beginnen ook zij te lachen.
Ze is 2,5 jaar oud! Natuurlijk weet ze het antwoord niet op die vraag. Maar wat maakt het uit. Hij leidt haar af en ze heeft geen hersenschudding.

Wat houd ik van deze man!

Zwanger? Leuk, maar kom niet met deze onzin aanzetten

Is het een roze, blauwe of neutrale wolk? Sinds al heel wat jaren bestaat de mogelijkheid om al tijdens de zwangerschap het geslacht van de baby te weten. Een keuze die aanstaande ouders maken. Allemaal met zo hun eigen redenen om het niet of juist wel te willen weten.

Het is een verrassing. Sowieso. Of je het nu halverwege de zwangerschap liggend op het onderzoeksbed te weten komt of na de bevalling wanneer de baby op je buik ligt. Alleen bij de laatste optie zit je twee keer zo lang in ‘leuke spanning’. Wat zou het zijn?

Lees verder op:

https://wijalamama.nl/zwanger-leuk-maar-kom-niet-met-deze-onzin-aanzetten/

Drie vrouwen niet in hun hum. Moet ik überhaupt nog verder gaan!?

We zijn alle drie niet fit. Al dagen niet. Vandaag de plannen afgezegd om echt even tot rust te komen. De start lijkt nog wat. Luieren in bed, maar daarna is het voorbij. Alle drie niet fit en ook niet echt in ons hum. Drie vrouwen niet in hun hum. Moet ik überhaupt nog verder gaan!?

Na het ontbijt ligt in no time de huiskamer vol met speelgoed. Bijna alles is uit de kast getrokken, maar het is niet genoeg. De één wil wat de ander heeft en andersom. Inmiddels laat de kleine meid het kaas ook niet meer van haar brood eten en is het een geduw en getrek. Ik zit erbij en kijk erna. Heb weinig zin om ook nog een duit in het zakje te doen. Maakt het vast niet gezelliger. Wel leid ik ze af met andere dingen om het zo nog enigszins leuk te houden.

Tegen het fruit moment is het niet te houden. Ik besluit het fruit moment te vervroegen en bedenk dat het een goed plan is om met zijn drieën in het grote bed te gaan luieren. Saar valt dan vast ook even in slaap en als Eva geboeid is door de tv, kan ik ook even relaxen. Maar dat plan wordt geboycot, want zoveel ruimte als er in het bed is, willen de meiden beiden op nog geen 70 cm liggen. En jawel, precies ook nog die 70 cm waar ik al lig, want, ze willen allebei bovenop mij liggen. Ook dat is een geduw en getrek, dus ik krijg een elleboog in mijn gezicht, een voet in mijn buik, een knijp in mijn zij (wanneer één van de twee van mij af dreigt te vallen, door het geduw van de ander) en dan heb ik het gehad.

‘KLAAR ermee!’

Hoewel ik dit zelden doe, is niemand onder de indruk. Totdat ik ze allebei van mij afzet en duidelijk een andere plek geef in het bed. Gebrul! Hartverscheurend gehuil, dikke tranen stromen over de wangen, “ik wil bij jou kreten” en ik zie ze direct in de startblokken gaan om als eerste weer een plek op mij te bemachtigen. Ik schat mijn kansen in en ik weet dat ik geen schijn van kans maak. Daar lig ik, bedolven onder twee kinderen, alles behalve relaxed op 70 cm in bed terwijl mijn shirt nat wordt door de laatste tranen en snottebellen. Drie vrouwen niet in hun hum, wat een feest!

Ik zal hem zelf maar vast inkoppen: ‘Ja, ja, arme man!’ Gelukkig komt hij pas laat thuis.

Ik zou een goede Teletubbie zijn

Acteurs en actrices hebben teksten die ze uit hun hoofd moeten leren. Ik heb inmiddels ook mijn vaste tekst. Maar met een peuter en dreumes kan ik die tekst dromen, omdat ik ze dagelijks herhaal. Ik word soms gek van mijzelf, kan net zo goed een ouderwets cassettebandje inspreken en die elke dag opnieuw afdraaien. Als er bij de Teletubbies een vacature zou zijn, werd ik per direct aangenomen. Zo goed ben ik in herhaling. 

Een deel van mijn vaste tekst:

Waar ben je?
  

Je luistert niet!

Ah lieffie toch.

Kusje erop?

Heb je gepoept? Stinkerd! 

Nog één hapje!
in gedachten .... alsjeblieft.

Waar is je knuffel? 

Ruim je dat even op?

Geef dat eens terug!
  

Waar kauw jij op?
  

Wat doe jij nu!?
Ga van je zus af!!!

Nee, dat mag niet!

En standaard bij het welterusten zeggen:

Ik hou van jullie!

Wat bezielde mij!?

Het was een leuk idee. Tenminste dat leek het. Nu op het moment zelf weet ik niet wat mij bezielde.

Het is tot nu toe een heerlijke dag. Fijn relaxed met elkaar en etenstijd komt eraan. 'Hè get, wat moet ik nu weer bedenken om te eten?' Ik werp een blik in de koelkast en het geeft nul inspiratie. Ook de vriezer helpt niet mee. Bovendien ben ik daar alweer te laat voor. Dat is nog bevroren en versneld ontdooien vind ik eerlijk gezegd vies. Hmm, nog even snel naar de winkel? Nee, zo geen zin in! Moeten de meiden weer klaar gemaakt worden en in de auto en er weer uit. Daar is niks snels aan. Tegen de tijd dat ik terug ben, is etenstijd voorbij.

Uiteten!? Nou, dat klinkt best goed eigenlijk. In de auto, daar eruit, aanschuiven, niet koken, eten en ook niet afruimen. Best goed? Briljant plan!

Als mijn vriend thuis komt, vertel ik hem snel mijn plan. Hij is net zo enthousiast als ik. Nu alleen nog bedenken waar we heen gaan met een 1 en een 2 jarige. Het maakt de keuze in ieder geval een stuk makkelijker, want veel restaurants vallen af. Een kleine selectie blijft over en we besluiten te gaan voor een restaurant in de buurt. Redelijk qua eten, speelruimte voor de kinderen, waardoor we zeker weten dat onze kinderen niet de enige zijn die het restaurant eventueel op z’n kop zetten en snelle service. Het lijkt zo leuk.

Leek!

Want nu ik hier zit en voor de derde keer probeer te liplezen wat mijn vriend mij probeert te vertellen, zie ik de lol van het uit eten gaan niet meer in. De afstand is nog steeds goed, net als de voorzieningen voor de kinderen, de kaart, de kwaliteit van het eten en zelfs de service, maar de gasten. Al die gezinnen met kinderen. Om gillend gek van te worden. Mijn vriend playbackt maar door en ik moet mij bedwingen om niet of heel hard mee te gaan gillen of mijn handen over mijn oren te leggen. We gáán! En de volgende keer regelen we onze oppas. Voor een rustig avondje uit eten in een rustig restaurant waar kinderen 'verboden' zijn.

Of ik niks positiefs kan bedenken?

Natuurlijk wel. Eén van onze eigen kinderen was amper te horen tussen de oerwoud geluiden van alle andere aanwezige kinderen. Dat was dan wel fijn. Maar niet zo fijn dat we het snel nog eens zullen doen.

10 dingen die iedere zwangere vrouw te horen krijgt

Het is zó lief bedoeld allemaal. Maar soms misschien ook een tíkje vermoeiend, en voor de hand liggend. Wedden dat jij minstens 6 van deze 10 opmerkingen wel eens langs hebt horen komen?

1. Gefeliciteerd, geniet ervan!
   Bedankt, ik doe mijn best tussen het spugen door.
2. Goedbedoelde adviezen in overvloed. Van bewegen, eten tot aankopen en opvoeden. Aanhoren en opslaan indien nodig.
3. Je moet niet luisteren naar al die goedbedoelde adviezen hoor.
   Nee hoor, ik sla niet alles op.

Lees verder op:

https://wijalamama.nl/10-dingen-die-iedere-zwangere-vrouw-te-horen-krijgt/

Overvallen door een baby deel 3: ‘ik moet het hem vertellen …’

Mijn moeder is een schat en mijn vader trouwens ook. Natuurlijk schrokken zij zich het apezuur en waren ze aanvankelijk niet blij, maar ze zijn ook blij dat zij opa en oma worden.

Na mijn ouders is het tijd om het nieuws dat ik zwanger ben te vertellen aan vrienden, vijanden en blijkbaar onbekenden. Vrienden reageren lief en begripvol. De één wat meer en de ander wat minder. Vijanden komen later aan bod en de onbekenden, ik wist niet dat die er ineens toe deden. Maar jawel hoor, ik ben namelijk ineens reuze interessant met mijn succesverhaal.

Lees verder op:

https://wijalamama.nl/overvallen-door-een-baby-deel-3-ik-moet-het-hem-vertellen/

'2 Sinas, appelsap, cola en 4 enkel!'

Als klein meisje kwam ik er voor het eerst. Ik keek mijn ogen uit. Zelfs al voordat ik binnen was. De uitstraling, de geur, de mannen die riepen en het interieur. De hokken met banken, daar moest je een plekje zien te bemachtigen.

" 'Dat is echt!', zegt mijn oma. Ze trekt mij en mijn zus mee op zoek naar een 'hok' dat vrij is. Mijn opa loopt er rustig achter. Het lijkt op niets uit te draaien, alles vol en toch, net als mijn zus en ik de hoop opgeven, ziet mijn oma een kans. Mensen die weg gaan. Snel door de kraam heen om even te wachten op de bijna vrije plek.

Daar zitten we met zijn viertjes. Opa en oma met twee kleindochters. Mijn zus en ik kijken nog steeds onze ogen uit. Kanten gordijnen, mooie raampjes, roepende mannen, mannen met manden en andere bezoekers. Maar het allermooiste en meest bijzondere vinden wij de bomen. Er groeien bomen binnen. Niet in een pot, nee echte bomen. De stronken kunnen we niet zien, net als de toppen, alleen de stammen zijn zichtbaar. Oma glimlacht van oor tot oor en legt ons met liefde en geduld uit hoe dat kan.

'Deze kraam staat hier niet altijd. Aan het eind van het zomerseizoen breken ze alles af om het in de lente weer op te bouwen. En dan bouwen ze het netjes om de bomen heen.'
Haar verhaal wordt onderbroken door een meneer die de bestelling komt opnemen. Opa zegt wat wij graag willen en de meneer roept door de zaak: '2 Sinas, appelsap, cola en 4 enkel!'

Lang hoeven we niet te wachten, het drinken is er bijna direct en het eten volgt snel. Het ziet er hemels uit en de geur die ons naar binnen wenkte, is nu heel dichtbij. Het water loopt ons in de mond en we pakken onze vorken. Bijna zo snel als het gemaakt is, is het ook op. Het bordje leeg likken is niet netjes, maar och wat hadden we dat graag gedaan.

Na afloop kijken mijn zus en ik nog bij de kok en zijn mooie fornuis. Het is al heel oud, maar doet zijn werk fantastisch."

De eerste keer. Ik zal het niet snel vergeten. Dankzij mijn opa en oma heb ik de lekkerste poffertjes van het land geproefd. En wat zij, helaas, nooit zullen weten is dat ik er sindsdien elk jaar in ieder geval één keer heen ga. Nu ook met mijn eigen kinderen en hopelijk in de toekomst als oma met haar kleinkinderen. De lekkerste poffertjes van het land, ze zijn om te smullen!

Ben je benieuwd geworden naar de lekkerste poffertjes van het land en hun mooie kraam!? Neem gerust een kijkje op de website en prik een datum. Het is zeker de moeite waard!
http://www.poffertjeskraamlaren.nl

Overvallen door een baby deel 2: het nieuws vertellen

Anoniem: Zo leuk, al die originele aankondigingen op social media dat er weer een baby onderweg is. Mensen, het is de normaalste zaak van de wereld dat wij vrouwen ons voortplanten. Je bent niet de eerste en je zult zeker niet de laatste zijn. En ja, iedereen, maar dan ook iedereen klikt op de vind ik leuk knop bij weer een aankondiging van een nieuwe luier-poeper to be.

Lees verder op:
https://wijalamama.nl/overvallen-door-een-baby-deel-2-het-nieuws-vertellen/

Leef in het nu, in het echt!

Daar zitten we. Na gezellige activiteiten in de ochtend zijn we neergestreken bij ons favoriete lunch café. Zij in de kinderstoel aan het hoofd van de tafel en ik ernaast. ‘Gezellig naast jou, mama!’ 

Deze opmerking doet mij stralen. We bekijken de menukaart en maken een keuze. Terwijl we wachten, praten we met elkaar. Eva vraagt dingen waar ze nieuwsgierig naar is. Waarom, hoe dan, wat doet die meneer/mevrouw? En we hebben het over vanochtend. Ik geniet van het moment, van de één op één tijd met onze oudste. Zij en ik samen, meer heb ik even niet nodig.

Wanneer zij druk bezig is om haar lunch naar binnen te werken, kijk ik rond. Aan het raam zie ik, aan twee tafeltjes naast elkaar, aan beide tafels een moeder met hun dochter. Het ene stel is rond de twintig en de vijftig en het andere stel is rond de vier en de vijfendertig jaar oud. Bij het oudere moeder dochter stel zit dochterlief non-stop op haar telefoon. Er is geen oogcontact en er wordt zelfs niet gesproken. Wanneer dochter even naar de wc is, pakt moeder ook de telefoon uit haar tas. Bij het jongere moeder dochter stel is het moeder die op haar telefoon zit en zit de dochter er voor Piet snot bij.

Gezellig zeg!? 

Is de informatie die via de smartphone binnenkomt, informatie van mensen met wie je op dat moment niet samen bent, belangrijker dan het gezelschap waarin je verkeert? Je mist het moment van nu, om schriftelijk te kunnen communiceren met iemand op afstand of om te kunnen zien wat anderen op datzelfde moment doen of misschien ben je wel druk met kijken wie jouw laatst geposte bericht/foto o.i.d. leuk vindt.  Ik weet dat de nieuwsgierigheid op sommige momenten groot is. Of dat je denkt: ‘Dat doe ik even snel.’ Maar er gaan kostbare momenten verloren.

Jouw leven speelt zich af in het nu. Op dit moment. Leef het in het echt en niet (teveel) via social media, want dat wordt dan ineens heel A sociaal.