Zij is twee en ik zeg NEE!

In ons geval is het vooral: Zij is twee en ik zeg nee. Het is een dotje hoor en als ze eens boeft, moet ik mij inhouden niet te gaan glimlachen. Dus zeg ik braaf nee, zoals het hoort. En bij herhaling haal ik haar weg waar ze niet bij mag of ik pak iets af wat ze niet vast mag houden. Eva doet vervolgens ook braaf hoe het hoort, want ze zet haar boze gezicht op en zegt met kracht: 'Eja boos!' Helemaal volgens het boekje. Niks aan de hand voor zover. Alleen van de week ging er iets mis.

Met een goede vriendin en haar zoontje aan de telefoon, hoort Eva dat hij stout doet en op de trap moet. En vanaf dat moment hoefde ik maar met mijn ogen te knipperen en was ik Eva weer kwijt. Na wat zoeken hoorde ik vanuit de gang: 'Eja tap zitten.' Blij dat ik haar gevonden had, zei ik tegen haar dat ze helemaal niet op de trap hoefde te zitten. 'Wel!', zei ze. 'Nee joh, je doet toch niet stout. Kom maar gezellig in de kamer.' 'Eja, tap zittennn!' 'Nee, hoor!', zei ik. Zij 'welll', ik 'neehee'. Uiteindelijk heb ik eerst de deur naar de gang gebarricadeerd met haar kinderstoel, wat maar even werkte. Ze wurmde zo dat ieniemini lijf tussen de stoel en de deur, schoof de stoel aan de kant en daar zat ze weer, op de trap. Met een grijns van oor tot oor. Triomfantelijker kon bijna niet. Ha, maar ik ben niet voor één gat te vangen. De dubbele wagen voor de deur en op de rem. Ai ai dat gaf toch een reactie. Dikke tranen, vanwege het feit dat ze niet op de trap mocht zitten. Daar zat ik met een huilende Eva, omdat ik nee zei tegen het 'op de tap zitten'.

Wij moeten de fase, ik ben twee en ik zeg nee, duidelijk nog oefenen. Ik zal wat minder nee zeggen en Eva de ruimte geven het juist wat vaker te kunnen zeggen. Ik wed dat ook wij dit over een tijdje heel goed kunnen! Overigens zal ze dan ongetwijfeld ook wel eens op de 'tap' mogen zitten. Wedden dat ze dan niet wil.

Maar tot die tijd: 'Zij is twee en ik zeg NEE!'

Romantisch!?

Niet gedacht dat het eens zou gebeuren, maar het gebeurde toch.
Als iemand het van tevoren had verteld, dan had ik bedacht dat het dan in ieder geval op een enigszins romantische plek zou gebeuren, zoals op het strand of bij een meertje.

Maar nee hoor, niets van dat alles. Het gebeurde met vier personen op nog geen 6m².

Vrijdagochtend vroeg, Mark moet naar zijn werk en ik moet met beide kinderen rond half 9 de deur uit. Saar heeft ervoor gezorgd dat papa en mama in ieder geval op tijd wakker zijn en Eva is om kwart voor 7 ‘Klaar met slapen.’ Terwijl Mark Saar voedt, pak ik Eva haar kleren, dan mijn eigen kleren en samen gaan we richting de badkamer om te wassen/poetsen/aankleden, oftewel om alles te doen wat je ’s ochtends in de badkamer doet. Wanneer Eva klaar is, vermaakt zij zich met een leitje en wat bordkrijt. Ik sta voor de spiegel, voor haar, make up, lenzen,  tandenpoetsen en de rest. Dan komt Mark binnen, nog in de kleren en al een blote Saar in zijn armen om samen onder de douche te stappen. Terwijl hij zich ontdoet van zijn kleding, kletst Eva er lekker op los. Dan ineens zegt ze: ‘Baby, poep’, en wijst, hoe kan het ook anders, naar Saar. Mark is druk en ik eigenlijk ook, maar tijdens het indoen van mijn ene lens, kijk ik toch even richting Saar. Nee is mijn conclusie, baby geen poep. Dus ik zeg tegen Eva: ‘Nee lieverd, Saar gaat douchen.’ Eva herhaalt het nog twee keer en iedereen gaat verder met waar hij/zij mee bezig was. Als ik klaar ben, Eva uitgekleurd is (natuurlijk ook op de tegels i.p.v. alleen op het leitje) en Saar gewassen is en het tijd is dat ik haar aanpak en met de kids naar haar kamer verplaats om haar af te drogen en aan te kleden, zie ik ineens iets op de grond en gedeeltelijk ook onder mijn voet, wat er duidelijk niet hoort. De informatie komt niet meteen door, maar al vrij snel dringt datgene wat Eva zei tot mij door: ‘Baby, poep’. Ze had toch gelijk, sh*t!

Daar stond ik dus met mijn voet in de poep. Middenin één van de twee ‘poepies’ van mijn jongste dochter. Gelukkig is haar ontlasting zo hard door het johannesbroodpitmeel, dat haar poepie in ieder geval niet tussen mijn tenen door omhoog kwam. Het idee alleen al, iel! Een geluk bij een ongeluk. 
De volgende keer zal ik betere inspectie doen, als Eva het over poep heeft. Sowieso ga ik vanaf nu alles wat ze zegt aannemen en bij enige twijfel direct datgene wat ze zegt controleren, want stel je voor dat ze het bij het juiste eind heeft.

En voor degene die dachten dat ik het over een huwelijksaanzoek had, nee dus. Hier was niks romantisch aan, zelfs de omgeving niet. Mocht dat in de toekomst nog eens gebeuren, dan mag de omgeving wel een rol spelen in het 'verhaal', maar de poep liever niet.

Samen spelen, samen delen

Hoewel het logisch lijkt dat samen spelen, samen delen eerst wordt aangeleerd, namelijk als je jong bent al en geven en nemen iets is wat je vaker hoort naarmate je ouder wordt, is niets minder waar. Samen spelen, samen delen, wordt vaak gezegd en is goed bedoeld, maar wordt veelal veel te vroeg gezegd. Zo klein snappen ze er nog niks van. Woorden als: even, lenen en zo weer terug, hebben net zoveel betekenis als: over een week en nog 500 m. Als ik tegen Eva zeg: ‘Lieverd, ze leent je pop alleen maar even, je krijgt hem zo weer terug’, ziet Eva alleen maar dat haar favoriete speelgoed door een ander wordt gepakt. Voor weet zij veel, hoe lang, wellicht wel voor altijd. Dus zet ze het op een dramatisch huilen en roept tussen haar tranen door: ‘Baby, MIJ’! Samen spelen, samen delen, het zal over een aantal jaar vast mijn favoriete uitspraak zijn, maar nu laat ik hem nog even achterwege. Geven en nemen daarentegen, wordt dagelijks uitgevoerd in huize JD. Weliswaar in de omgekeerde volgorde: nemen en geven, maar er zit ook zeker een leermoment in. Eva heeft (vooralsnog) in het nemen en geven de hoofdrol en Saar schittert in de bijrol. Bijna alles wat namelijk van Saar is of wat wij aan Saar geven om haar te vermaken, neemt Eva. Dan zegt ze vol overtuiging dat het van ‘Eva’ is. Om dan van één van ons te horen dat het niet van haar is, maar van Saar. En daar is het leermoment, want vervolgens volgt de opdracht, simpel en kort: ‘Geef het maar terug’. Nemen heeft ze al goed onder de knie, het teruggeven steeds beter en inmiddels zien we ook het stukje geven regelmatig. Saar haar speen, een knuffeltje of speciaal een kusje voor haar zusje.

Samen spelen, samen delen, geven en nemen, het zal af en toe lastig zijn (stel je voor dat ze allebei de hoofdrol willen), maar het maakt het samenzijn zeker een stuk leuker!

De fopspeen

De fopspeen en ik zijn niet altijd even goede vrienden. We hebben zeg maar een haat liefde verhouding.

Ik weet nog goed wanneer het begon. Het begon met haat.

Het was 2008 en ik paste op het zoontje van een vriendin. Een heerlijk ventje met, daar kwam ik snel achter, één nadeel: zijn speen. Hij was eraan verknocht. En ik in het begin ook. Super zo'n ding. Het knulletje werd moe, begon een beetje te jammeren, hop flop, speen erin en stil! Top, dacht ik. Maar binnen twee minuten was die speen er net zo snel hop flop weer uit en na een kwartier had het hop flop zich zeven keer herhaald en was ik drie kilo lichter, omdat ik in sprint tempo zeven keer de trap op en neer was gerend.
Dus daar was de haat. Wat een stom ding, hij bleef niet zitten.

Voordat Eva werd geboren wist ik dus al: Zij krijgt géén speen. Echter kwamen de krampjes toen ze zes weken oud was en wat bleek, ze werd stil als ze op onze pink sabbelde. Toen deze gerimpeld was, hebben we toch de speen uit de kast gehaald en hebben de speen aangeboden. Slechts tijdens de krampjes. En na weer drie weken was daar haar eigen duim, dus geen sprint trips naar boven. Dag speen. Zonder pijn in ons hart verdween hij in de prullenbak.

Maar daar was Saar en ieder kind is verschillend en Saar heeft last van (verborgen) reflux, dus: ‘Hallo speen.’ Op sommige momenten kan ik hem wel kussen, even stilte tijdens de storm. Maar meestal niet, zeker niet wanneer ik er 's nachts uit moet nadat ik hop flop hoor. Dan denk ik alleen maar hop flop het raam uit. Alleen dan zie ik ons schatje liggen, happend en snakkend naar die speen en dan beweegt mijn arm bijna automatisch naar haar mond en stop ik die speen hop flop toch in haar mond.

De fopspeen en ik, liefde zal het nooit worden, maar ik zet mijn haat aan de kant en kies toch voor een, hopelijk kortstondige, relatie.

Kinderen maken je oud en houden je jong

Beiden realiteit, maar dat laatste is absoluut leuker dan het eerste.
Vroeger zeiden ze al: 'Na elke bevalling trek je een rok uit. ' Tegenwoordig dragen we niet dagelijks meer een rok, maar desondanks kan ik mij er wel iets bij voorstellen.
Mijn kraamverzorgster bij Saar, onze tweede, zei:
'Voor elk kind een paar rimpels extra!' 

Op het moment dat ze het zei, stapte ik net met moeite uit de douche en keek met enige zorg naar mijzelf in de spiegel.
Nu weet iedere vrouw die bevallen is dat je de eerste week na je bevalling beter überhaupt niet in de spiegel kan kijken, maar goed ik keek dus naar mijzelf en zag een ander!
Of nou ja een ander. Ik was het natuurlijk wel, maar door mijn bleke bekkie, flinke wallen, doffe haar en vermoeide blik moest ik op zoek naar mijzelf en ook naar die extra rimpels.
Een geluk bij een ongeluk, met die rimpels viel het wel mee. Al dat andere? Ach dat gaat wel weer over. En zo niet, dan toch, met wat hulp van maybeline, L'Oréal en biodermal kom ik een heel eind.

Een kind maakt je dus ouder en ouder worden/zijn is iets wat veel mensen tegenwoordig niet willen. Maar gek genoeg wil iedereen wel lang leven en dus toch oud worden en uiteindelijk ook zijn, want het één gaat niet zonder het ander. Jong oud worden dat is de wens.

Nu komen we bij het laatste en leuke deel:
Kinderen houden je jong.
Lieve moeders, vaders en eigenlijk alle betrokkenen: ren, spring, klim, sport, dans, lach, huil, leef, beleef en geniet, vooral genieten. Genieten met je kind en als een kind en je blijft jong van lichaam en van geest!

En die paar extra rimpels? Tel ze af en toe en bekijk ze, ze vertellen dat je hebt geleefd. Ik zou zeggen koester ze als herinneringen! Oud worden is zo erg nog niet.

Het lot van een tweede

Je wordt geboren en je bent de tweede.
Er is al iemand eerste en dat heeft consequenties voor jou als tweede.

- Je moet af en toe wat langer wachten.
- En ja soms lig je ook wat langer te huilen.Want hoe graag we het ook willen, we kunnen echt niet op twee plekken tegelijk zijn.
- Als je dan je speen kwijt bent, duwt zuslief die, lief bedoeld, met flink wat kracht tot achterin je keel.
- Zo prikt er ook vaak een vinger in je oor, neus of oog. Ook allemaal lief bedoeld.
- Speeltjes worden in overvloed aangegeven of op je gegooid.
Gelukkig is jouw speelgoed nog vaak van zacht materiaal en is de blijvende schade daardoor beperkt. Je komt er met de schrik vanaf.
- Net als wanneer je in bad een plens water in je gezicht krijgt.
- Sommige kleren die jij hebt, zijn al gedragen.
- Tijdens je fles kan het zijn dat je ineens door de kamer 'loopt', omdat je zus iets gevaarlijks doet.
- Of dat jij ontzettend hard je best doet om de speen van de fles te zoeken, als ik tegelijkertijd jou de fles geef en jouw zus voorlees.
Dit tevergeefs, want de speen van de fles zit inmiddels in je oor. Sorry daarvoor!
- En als we vergeten de deur van jouw kamer dicht te doen, dat je zus van enthousiasme naar je toe rent en 'Hallo baby!' in jouw oor schettert, waardoor jij direct wakker bent.

Lieve Saar, het lot van een tweede is helemaal niet zo erg als het lijkt. Het is maar hoe je het bekijkt.
Want weet wel:

- Dat wij zo blij zijn met jouw zus dat we het enorm graag nog eens wilde meemaken. Jij bent dus meer dan gewenst!
- De kleren van jouw zus en nicht zorgvuldig voor jou uitgezocht zijn.
- Jouw grote zus zo blij met jou is, dat ze alles doet om jou tevreden te houden en te beschermen en dat brengt nou eenmaal risico's met zich mee.
- Wij het allemaal al een keer gedaan hebben, waardoor we met jou minder klungelen.
Daarbij komt lieverd, dat jij je er niks van zult herinneren, je zult er niks aan over houden en je wordt er zeker niet minder van.
En boven alles: jij, lieve Saar, hebt een fantastische grote zus! Geloof mij het is het waard, meer dan.

Als moeder van twee

Als moeder van twee realiseer ik mij een aantal dingen. 
Namelijk:   

- dat ik als moeder van één best nog veel tijd voor mijzelf had    
- dat ik al om 7.30 uur gedoucht en aangekleed aan het ontbijt kan zitten met twee kinderen, óók aangekleed en voorzien van eten
- dat de auto wel vol leek met één kind, maar niet echt vol was. Er kan nog méér bij! 
- dat je nog meer tijd moet inplannen om op tijd te kunnen vertrekken
- dat op pad gaan op zich al een uitje is, de bestemming doet er bijna niet meer toe
- dat je echt wel genoeg liefde hebt voor twee kinderen 
- en ja dat je er ook evenveel van kunt houden
- dat ongestoord op de wc zitten alleen maar kan als ze allebei in diepe slaap zijn
- dat ze meerdere keren per dag jouw aandacht vragen op precies hetzelfde moment  
- dat het best een uitdaging is om het avondeten voor iedereen op hetzelfde moment klaar te hebben én dan zelf ook nog te kunnen eten
- dat laatste is een illusie, tegen de tijd dat iedereen van eten is voorzien, is mijn eten koud, allang!
- dat er dubbel zoveel luiers zijn, net als de hoeveelheid was, ook die is bijna verdubbeld 
- dat ik nu wel het nut van de droger inzie
- dat ik pas echt tot rust kom als mijn hoofd het kussen raakt 
- dat ik vervolgens al blij word van een half uurtje slaap 
- dat ik deze lijst ellenlang kan maken, maar dat niet ga doen. Er is namelijk maar één ding echt belangrijk:

Ik realiseer mij dat ik, als moeder van twee, intens gelukkig ben!